25th Hour by Micah Fruto (korean novels in english .txt) 📖

My real dad."

"HE'S YOUR WHAT?!?" hindi ko naman inaasahan yun, "Real dad?" tumango lang siya sa akin, "He works at the Sports Store?"

"He owns the Sports Store." sabi ko nga eh.. whatta' question Riel! "So.. siguro nga tama siya. 25th hour nga siguro ang best gift." ang bagal ng pagsasalita niya, "Galit lang ako sa kanya nun, kaya hindi ko siya pinaniniwalaan. Ayokong makarinig ng kahit anong galing sa kanya."

Hindi ko masundan yung mga sinasabi niya dahil hindi ko naman alam ang ibig sabihin ng 25th hour. Daddy nga niya yun. Parehas silang Greek ang pagsasalita.

"I'm sorry Jas.." sumandal ako sa balikat niya, "Hindi ko alam ang meaning ng 25th hour."

At that time na sinabi ko yun, tumawa siya ng malakas at at umakbay sa akin.

"Hindi mo alam ang meaning ng 25th hour... pero iniregalo mo sa akin? How weird is that!" tumawa pa rin siya ng tumawa.

Siniko ko nga siya sa tiyan niya pero hindi malakas. Kunwari eh hinawakan niya na para bang nasaktan siya kahit hindi naman.

Humawak siya nun sa kamay ko at hinila niya ako doon papunta sa terrace niya. Tuloy pa rin yung fireworks nila at kitang-kit a doon. Walang nagsasalita sa amin at parehas lang kaming tumahimik. Ganun lang, nakatingin lang kaming dalawa doon.

Ang sarap sa pakiramdam. Nakatayo ka lang doon at parang relax na relax yung buong katawan po pati yung utak mo eh kakaiba talaga sa pakiramdam. Umakbay siya sa akin tapos tumingin uli siya.

"Riel.." sabi niya kaya tumingin ako sa kanya..

"Yeah?"

"Anong inisip mo nung hindi ako dumating at exactly 12 nung counting? Late ako. Anong naramdaman mo?"

Hinampas ko nga. Ewan ko ba. Ang sadista ko no?

"I got mad. Naiinis ako sa iyo kasi kung kailan pa naman eksartong 12 wala ka!"

Hinarap niya ako sa kanya. Hindi naman siya galit, pero hindi siya nagbibiro.

"Yun ang gusto kong ma-realize mo. Ang mga numbers na nakikita mo sa orasan.. they're all just figures. They don't mean a thing." tapos tinuro niya yung puso niya, "Tayo ang dapat nagbibigay buhay sa kanila... hindi sila sa atin." umiling-iling naman siya, "What I'm trying to say is... hindi naman mag-eexist ang so called "time" kung hindi naman natin ginawa." nahihirapan naman siyang sabihin kung ano yung gusto niyang sabihin. "You know what I mean?"

Nakatingin lang ako sa kanya nun. At that very moment, hindi ko iniwas yung tingin ko sa kanya at nakatingin lang siya sa akin. Hindi ko alam kung aoong meron nung mga oras na iyon pero parang may nagbukas sa isip ko na kung ano.. at bigla ko na lang sinabi na...

"YES...." napakunut-noo siya, "Yes Jasper."

"Yes naiintindihan mo?"

"Yes... they're just figures. And yes..." hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya, "Fairytales don't end at twelve."

Napaatras siya sa akin nun at hindi ko alam kung ako naman ngayon ang nagpapagulo sa isip niya.

"Are you trying to tell me that you and me..." tinuro niya ako then sarili niya... hindi na niya naituloy yung sasabihin niya.

"YES!!"

"Geez Riel huwag mong babawiin yan dahil masaya ako ngayon!" then yumakap talaga siya sa akin at binuhat pa niya ako.

I didn't know I was doing it that time. But 25th hour... did happen.

Epilogue

 

The phrase that 25th hour will not learn is...

Marami nga sigurong nangyari sa amin. At marami pa rin namang mangyayari. Pero kung yung mga bagay na iyon eh haharapin namin magkasama, mas magiging ayos siguro ang lahat.

Sinabi kaagad ni Jasper kay Carlo yung nangyari nung New Year. Si Carlo naman eh hindi makapagpigil eh sinigaw kaagd na: "BRO KAYO NA?" kaya muntik-muntik ko na talaga syang nasuntok. Ayoko pa sanang ipaalam. Pero ayun, mabilis kumalat yung balita na sinagot ko na nga si Jasper Morales.

Dumalaw si Kay sa bahay namin after New Year. May dala-dala siyang newspaper at pinabasa niya sa akin. May picture doon si Mr. and MRs. Garcia at may isang lalaki na nakaside view lang at parang ayaw na masama sa picture. Nung binasa ko yung caption... something Garcia... something Morales.. and something business. Oh well! Masyado naman na yatang late para doon sa balita na yun!

Remember Mang Ramon? Yung pinagtrabahuhan namin? Nalaman ko na mas marami pa palang alam siya sa akin dati pa. He knows that Jasper's rich at ayaw ipaalam kahit kanino.. and he knows that I'm rich na ayaw din ipaalam kahit kanino. Ain't that cool? At least nagkaalaman na.

Sinabi ko na rin kay Jasper na phone ko talaga yung kay RAZR na gamit ni Kay. In the end, both of us bought new phones para identical. Ang masama nga lang, pera ni Daddy ang ginamit namin.

Bumalik na rin pala kami sa public school. Pumayag na rin si Daddy as long as Jasper would look after me. He said he will... ewan ko lang kung totoo. Everyone calls me A.L., at si Mandee rin eh ka-close na namin. This time.. as Mandee, and not as another person.

Awarded nga pala si Jasper na first honor dahil nga bumalik siya. Salutatorian lang ako. Close fight nga masyado.. pero ok lang naman sa akin kung ano ang kalabasan.

His mom? She's... fine. Wesley pa rin ang tawag sa kanya pero ganun talaga eh. She's sick. Kaya nga sabi ni Mr. Garcia.. a.k.a, Papa daw, eh dadalhin daw niya sa psychiatrist. There's nothing wrong with that.

His dad? A.k.a.. Daddy? He's great. Binalikan namin siya sa Sports store at masaya siya para sa amin. Ang kabilin-bilinan niya eh huwag daw munang magpakasal dahil bata pa raw kami para doon. Nakitawa na lang din kami. And guess what? May stepsiblings pala si Jasper sa dad's side niya. Hindi ko nga alam yun eh.

Kung tatanungin naman niyo ako about Carlo? Hindi sila ni Kay. I don't know why. Pero nakikita mo naman na they would actually end up together. Si Carlo kasi eh nagiging si Jasper. Ang mga kilos pagdating sa babae,... parang hindi iniisip! Yayain ba naman si Kay sa date nila at dalhin sa chicken poultry? Ayun... hindi ko alam anong kinalabasan. Hindi ko alam kung ok ba. But I guess, it went well. BInabanggit kasi sa akin ni Kay na cute daw si Carlo.

One of the best thing that happened to me lately eh nung dumalaw kami sa memorial park para bisitahin ang puntod ni Wesley. Jasper's... still Jasper pero alam mo na emotional siya kung may kinalaman ang bro nya. Nakaupo lang kami doon at nabasa ko yung mahabang engraved writing doon.

...... ..... ... We create our moments. It's not actually what the material world has to offer that will make things change. It's us. And will always be us. Time is a great thing if we use it wisely.. or should I say... emotionally.

Things didn't just exist until somebody created it. Or so, I believe. It's the same thing on how we believed on how we live our life. To become happy? Figures are just figures. Don't be blinded by it.

MOMENTS exists if we believe it will exist. If we are willing to create it. We have 24 hours a day 7 days a week... and still... we will not realize what we are doing. We can create a world where we can say we have 30 days a week... and we have a million seconds in a minute. I made it. It exists when I said it. It's like saying I created 25th hour. It doesnt exist, but now it does when I said so.

25th hour are moments that we think are out of this world. It's not ruled by any figure or any material things that we see. It's only with our hearts. We create these things.. and it will not be here unless WE BELIEVE IN IT. It goes on and on...

25th hour is a powerful thing. It lies in each and every one of us.

"Riel.. tara na?" tinanong ako ni Jasper pagkatapos na pagkatapos kong basahin yung nakasulat.

Hindi ko maalis yung tingin ko doon.

"Who made that?" tinuro ko yung mahabang nakasulat doon.

"Wesley." sabi niya sa akin, "He made that before he died. Just like that, He believes in 25th hour."

"Bakit ikaw hindi ba?"

Ngumiti naman siya sa akin nun.

"Are you kidding me? My 25th hour started when I almost tripped at the hallway..."

Napaisip naman ako nun.

"First day of school. I met Szarielle Lopez?!?" tapos lumapit siya sa akin at inakbayan ako.

"Ooh..." sabi ko naman nung sinabi niya yun, "Mine started when I heard the name... Wesley."

"Bakit?"

"They're talking about you that time."

Lumuhod na naman si Jasper nun sa harapan ng puntod ni Wesley.

"Hey bro..." tumingin siya sa akin, "She's the one I'm talking about."

Tumingin naman ako sa kanya nun.

"Anong sinasabi mo diyan?"

"Wala. Kinukuwento kita sa kanya." tumayo siya uli.

Papaalis na kami nun. Tumingin lang uli ako sa likuran ko. Nakilala ko na rin ang nag-iisang Wesley Garcia. How I wish he was here.

"San nga tayo pupunta?" naisipan kong magtanong dahil hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin.

"Wala lang. Naisip ko lang na mag-cruise tayo."

"Cruise?!? are you crazy?"

"No." nilabas niya yung dalawang ticket, "Ticket for two. 2 weeks vacation?!?"

"Oh my God! Bakit?"

"Dahil--" sabi niya na nakangiti pa, "Gusto kitang kasama doon!" bigla siyang nainis, "Kailangan ba talaga ng reason?"

"Of course!"

"Fine!" sumigaw din siya, "COZ I WANNA' SPEND A GREAT DEAL OF MY LIFE WITH YOU! You hear that?" tapos tumingin uli siya sa akin, "--and, I'm planning to go to college with you."

Napatingin lang ako sa kanya nun pero hindi ko na sinagot.

Kapatid nga niya si Wesley. He's creating a moment. At magtutuloy-tuloy lang yun hanggat gusto niya.

At ngayon, habang sinusubukan kong taousing isulat ito at magsimula ng bagong chapter para sa cruise namin... may na-realize na naman ako...

There is one phrase that 25th hour will never learn...

and I'm delighted to tell you... that phrase was the first line I wrote when I started this story.

 

Imprint

Publication Date: 09-11-2015

All Rights Reserved

Dedication:
Fairytales. Yeah right! As if it's true. Siguro nga yung fairytales eh hindi maganda sa simula, then pagdating ng dulo eh happy ending parati. Lagi na lang napapataas yung kilay ko. My mom told me I used to like reading those kind of books. But right now... wala siya sa interest ko. Paano nga ba sinisimulan yung story sa mga fairytale? Ano nga bang phrase yun? Ooh.. ok. I remember. Let's start my story with that phrase too.